Każdy z nas uczy się inaczej, w odmienny sposób przyswaja i przetwarza informacje. U niektórych dominuje prawa, u innych lewa półkula mózgu, zatem jedni myślą analitycznie, krok po kroku, inni ogarniają problem całościowo, jednym błyskiem.

Niektórzy z nas są słuchowcami, inni wzrokowcami, jeszcze inni kinestetykami czy dotykowcami. Różne okoliczności mają wpływ na to, kiedy nauka przynosi nam najlepsze efekty: temperatura, oświetlenie, pora dnia. Jedni najlepiej uczą się samemu, inni w grupie, jedni siedząc prosto przy biurku, inni leżąc wygodnie na kanapie.

Na godzinie wychowawczej w klasach pierwszych wychowawcy przeprowadzili testy, dzięki którym uczniowie wiedzą, jaki styl uczenia u nich dominuje.

W obu klasach zdecydowana większość uczniów to wzrokowcy, ale są także słuchowcy i kinestetycy.

Każdy z nas ma swój indywidualny styl uczenia się, choć nie każdy do końca zdaje sobie z tego sprawę. W takich okolicznościach przydatna okazuje się analiza sposobu uczenia się. Od tego powinna zaczynać się nauka; najpierw musisz wiedzieć jak się uczyć, żeby się nauczyć. Tak po prostu jest łatwiej, sprawniej, przyjemniej i szybciej. Bez zbędnych frustracji i nieporozumień.

Im wcześniej nauczysz się jak pracować w najodpowiedniejszy dla siebie sposób, tym łatwiej przejdziesz przez wszystkie szczeble edukacji.

Charakterystyka poszczególnych stylów uczenia się:

Wzrokowcy

            Wzrokowcy często pamiętają twarze, ale nie pamiętają imion; chętnie robią własne notatki; ich pismo jest zwykle czytelne i przejrzyste, stosują prawidłowe odstępy i kształt liter;

            Wzrokowcy mają bujną wyobraźnię i potrafią kreować w wyobraźni szczegółowe obrazy; posiadają zdolność do myślenia obrazowego; chętnie wykonują w głowie operacje przestrzenne;

            Kiedy się uczą, nie zwracają uwagi na odgłosy, ale ich uwagę zakłócić bałagan i ruch. Zwykle wodzą wzrokiem za wykładowcą.

            Ich wypowiedzi są na ogół dobrze przemyślane i z góry zaplanowane; chętnie zapisują swoje myśli i lubią robić listy „to do".

            Posiadają wrodzoną umiejętność czytania diagramów, map, schematów, tabel. Dobrze rozpoznają kolory i umiejętnie je ze sobą komponują;

            Gdy wzrokowiec się nudzi i jest nieaktywny, wpatruje się w dal, rysuje lub znajduje sobie coś do oglądania.

            Wzrokowcy często są zamknięci w sobie. Ich emocje zdradza mimika: kiedy wpadają w złość, "zabiliby wzrokiem", łatwo płaczą, a kiedy są w dobrym humorze, szeroko się uśmiechają.

            Wzrokowcy dbają o swój wygląd; na ogół są bardzo schludni i cenią sobie porządek.

            Muzyka ich nie wzrusza, ale na sztuki plastyczne reagują żywo, interesują się więc malarstwem, plakatem, grafiką, rzeźbą; takie dzieła sztuki mogą u nich wywołać głębokie wzruszenie; mają wrodzoną zdolność do szczegółowej analizy dzieł plastycznych.

            Wzrokowcy nie mówią dużo, chętnie stosują metafory; raczej należą do ludzi cichych. Łatwo tracą uwagę i cierpliwość, gdy zmusza się ich do dłuższego słuchania; często źle dobierają słowa i są zbyt bezpośredni. Wzrokowca łatwo rozpoznasz po jego języku; będzie używał podobnych wyrażeń:widzę teraz, jak to zrobić; nie widzę tego; teraz to jest dla mnie jasne; to jest dla mnie mało przejrzyste; to wygląda całkiem nieźle; nie widzę celu tej rozmowy

Słuchowcy

            Słuchowiec pamięta, co usłyszał, a nie to, co widział, czy robił. Schematy, plansze, mapy mentalne na nie wiele mu się zdadzą. Dla ludzi, u których dobrze rozwinięta jest inteligencja muzyczna, słuch jest najważniejszym zmysłem. Dlatego kluczem do sukcesu jest dobry wykładowca i uważne słuchanie na lekcji, wykładu. Ilość zapamiętanych informacji z uważnie wysłuchanego wykładu jest ogromna i daleko wykracza, poza możliwości pozostałych typów inteligencji.

            Słuchowiec często ma jednak poważny problem z ortografią, rozpoznaje bowiem słowa poprzez wymówienie poszczególnych głosek. Również nauka pisania początkowo sprawia mu spore trudności.

            Słuchając wykładu, cicho powtarza słowa wykładowcy lub potakuje głową.

            Zapamiętanie następuje poprzez głośne powtarzanie materiału.

            Słuchowiec myśli słowami i dźwiękami; wypowiada się po cichu i nie zwraca uwagi na detale. Charakterystyczne dla niego jest „głośne myślenie", nucenie pod nosem, powtarzanie poleceń, sprawiających mu trudność intelektualną.

            Słuchowiec na ogół ma dobrą pamięć muzyczną i może mieć słuch absolutny. Inteligencja muzyczna sprawia jednak, że hałas i dźwięki istotnie zakłócają jego uwagę.

            Lubi rozmawiać ze sobą lub innymi o konkretnych sytuacjach; często na głos rozważa wszystkie za i przeciw. Wypowiadając się, chętnie stosuje długie, powtarzające się opisy Niezależnie od nastroju dużo mówi. W złości ma skłonności do wybuchów krótkotrwałych słowotoków. Swój stan emocjonalny wyraża nie tylko poprzez słowa, ale również, a nawet wręcz przez barwę głosu, prozodię, tempo. Wrażliwość na dźwięki pozwala mu właściwie odczytać emocje, zdradzane przez dźwiękowe komunikaty niewerbalne, towarzyszące wypowiedzi jego rozmówcy.

            Słuchowiec nadaje się na powiernika, lubi słuchać, często jednak przerywa rozmówcy, by wtrącić swoje zdanie. Gdy poznaje nowych ludzi, dobrze zapamiętuje imiona, ale zapomina twarzy;

            Nie dba o swój wygląd;

            Jeżeli chodzi o sztukę, to zdecydowanie preferuje muzykę, na którą jest bardzo wrażliwy, ale mimo tego, że sztuki plastyczne mniej go poruszają zawsze można liczyć na jego udział w dyskusji; analizując dzieło sztuki, zwykle pomija istotne szczegóły, ale potrafi spojrzeć na dzieło holistycznie;

            Inteligencja muzyczna jest łatwa do usłyszenia w języku słuchowca: to brzmi nieźlle; żyją w harmonii; on jest taki głośny; muszę to usłyszeć; muszę się w to lepiej wsłuchać; jesteś zbyt hałaśliwy

Czuciowcy/ Kinestetycy

            Kinestetyk uczy się przez ruch, wrażenia skórne (dotyk, nacisk, temperatura), wykonywanie i   bezpośrednie zaangażowanie. Pamięta to, co zrobił, a nie to, co zobaczył, czy usłyszał. Ma istotnie ograniczoną wyobraźnię. Wyobraźnię uruchamia ruch, nie rejestrują wizualnej i słuchowej części            prezentacji. Żeby utrzymać uwagę, musi często zmieniać pozycję ciała i się poruszać. Myślenie przychodzi mu łatwiej, gdy pozostaje w ruchu. Swoje problemy rozwiązuje, będąc aktywnym fizycznie, choćby manipulując jakimś drobnym przedmiotem.

            Czytanie nie jest ulubionym zajęciem kinestetyka. Do zniesienia są teksty krótkie i mające wartką akcję. Podczas czytania wierci się i porusza. Kinestetyk często ma trudności z ortografią; musi napisać słowo, aby upewnić się co do poprawnej pisowni. Na początku bardzo szybko uczy się pisać, jednak gdy litery maleją i odległości między nimi maleją, wyniki nauki pisania pogarszają się.

            Kinestetyk często jest impulsywny; kiedy się ucieszy, chętnie podskoczy z zadowolenia; kiedy ma dobry humor, chętnie się przytula i lubi dotykać. Gdy kinestetyk wpada w złość, potrafi tupać, szturchać, rzucać przedmiotami i żywo wymachiwać rękami. Jego reakcje są zazwyczaj błyskawiczne. Nie jest odporny na wpływ otoczenia.

            Podczas słuchania i mówienia żywo gestykuluje. Kinestetyk nie nadaje się na powiernika, bo jest kiepskim słuchaczem. Kiedy zmusza się go do dłuższego słuchania, szybko traci zainteresowanie. Kiedy bierze udział w rozmowie stoi blisko swojego rozmówcy.

            Mimo stosunkowo sporej dbałości o wygląd kinestetyk szybko przestaje wyglądać schludnie. Daje tu znać o sobie jego ruchliwa natura.

            Na muzykę żywo reaguje ruchem, preferuje jednak rzeźbę, gdy może jej dotknąć. Z reguły sztuka nie wywołuje u niego dużych emocji i nie lubi o niej rozmawiać.

            Język kinestetyka wygląda następująco: trzeba nim potrząsnął; gładko poszło; to jest ciężkie do zrozumienia; to mi leży na wątrobie; ciepłe słowa; nie bądź taki miękki; szorstko się z nim obszedł.

Galeria zdjęć